من
نمی دانم جهانی که هر یک از ما انسان ها در آن زندگی می کنیم، آیا از
فعالیت های ذهنی است و یا ادراکات خارجی و یا اصلا مرتبط با ماهیتی
ناشناخته از وجود ما به نام روح است، اما این جهان ها از هرچه و هرکجا
سرچشمه گرفته و میگیرد، بسیار شگفت و غریب است. عوالمی حس ناشدنی و نامفهوم
که گاه برای هر شخص منحصر بفرد است و روایت ناشدنی.
خیالات بی انتهای ما مرز این عوالم را در می نوردند و ارزوهای ما ترکیبی از دلفریبی های این جهان های ناشناخته هستند.
اینها هرچه هستند و از هر کجا که نشأت گرفته اند، زیبا و خواستنی اند...
به نظرم اهمیت دادن به مسائل و مشکلات روزانه هر چقدر بیشتر شود، آدمی به
همان اندازه از پرداختن به تفکر و اندیشیدن در باب زندگی و معنای آن، باز
می ماند.
روزمره گی خطری پنهان و در کمین نشسته برای انسان هاست و آنان را در حد موجوداتی سطحی و بی عمق پائین می برد.
گاهی به نظرم می رسد که بایستی به بعضی مسائل پیرامون بی توجه بود و در
مورد آنها نیندیشید و به واقع وضعیت آنها را بی اهمیت توصیف کرد. اینگونه
هم برای آدمی آرامش خیال به همراه می آورد و هم اینکه ذهن و ضمیر انسان را
متوجه مسائلی عمیق تر در زندگی می کند.
اندوه به آرامی بر محدوده روحی ما وارد نمی شود بلکه شبیخون می زند. ناگاه
لبخند را بر لبان آدمی محو می سازد و چشم ها را به جایی نا معلوم خیره می
سازد. تو گویی هر آنچه شادی در جهان است به ناگاه از قلب و جان آدمی رخت
برسته اند. اندوه با سکوتی حزن آلود همراه است و با چشمانی نا امید و شفاف
به اطراف می نگرد.
شادی اما به آرامی می آید و غم ها را به نرمی از در
و دیوار غم زده ی روح و جان آدمی میزداید و خود بجای آن می نشیند. شادی
همسفر زمان است. غم اما دشمن زمان است و با گذشت زمان نیرویش را از کف می
دهد.
البته نمی توان از تجاربی که به یکباره جان آدمی را زنده می کنند سخن در میان نیاورد اما این تجارب ناب و کمیابند.
آقای رسول جعفریان مصاحبه کردند و فرمودند که احمدی نژاد باعث شد ما بفهمیم عاقبت این نوع تفکرات کجاست...
حرف جالبی است . خوب است گهگاه دینداران و قشریون و اهل حدیث و ... نگاهی
به آخر عاقبت خود داشته باشند. داعش آیینه تمام نمای این سنخ از تفکر است.
تفکری خشک و نامنعطف که همه چیز را محبوس و تنگ تصور می کند و تفکر دیگران
را کفر می خواند. کم از انها نیستند آنهایی که هنوز هم دیگر کشور ها را
بلاد کفر می خوانند .
و ختی همه مردم را به جز آنچه موافق خودشان
باشد، کافر، گمراه و مستحق دوزخ و اتش می پندارند. خوب است اینها نیز گاهی
عاقبت خود را به تماشا بنشینند.
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ إِنَّهُ لاَ یُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ ﴿17﴾
پس کیست ستمکارتر از آن کس که دروغى بر خداى بندد یا آیات او را تکذیب کند به راستى مجرمان رستگار نمى شوند (17)
روزگار ما بیش از هر زمان دیگری شاهد ظهور نمایندگی های مختلف خداوند در
زمین است. نمایندگانی که حتی از سر تواضع و حتی ریا هم اظهار نمی کنند که
سخن شان برداشت خودشان از دین است بلکه با کمال قطعیت حرف خود را حکم قطعی
خداوند می خوانند و مخالفت با نظر و امیال
خودشان را به مخالفت با خدا تعبیر و نامگذاری می کنند. از این نمایندگان
چند تن را می شناسید؟ بدون تردید نام های زیادی را با خود زمزمه می کنید.
جالب اینجاست که این افراد در داشتن قرائت خشک و نامنعطف از دین و همچنین
در ارجح دانستن شرعیات به اصول اخلاقی مشترک هستند.
جالب این است که
هرگاه کسانی قصد اجبار دیگران به داشتن درک و فهم واحد از دین داشته اند،
از قضا همان ها فساد بیشتری را دامنگیر خود و اطرافیانشان کرده اند.
باری معرفت و شناخت چیزی نیست که بتوان آن را پایان پذیر و محبوس تصور کرد.
درک ما از دین، خداوند و متون مقدس در هر دوره و هر زمان بدون تردید
متفاوت خواهد بود. هیچ تعریف جامع و مانعی از دین و خدا وجود ندارد که قابل
بهتر شدن و یا نقض شدن نباشد. لذا نه تنها خداوند نمایندگان معرفتی در
زمین ندارد بلکه هرکه ادعای نمایندگی دارد، خود بیش از بقیه منشا فساد و
تباهی است.
سخت ترین کارهابرای ما آدمیان، دل کندن است. دل کندن از تعلقات و وابستگی
ها. من نمی دانم چگونه گاهی بعضی قرائت ها از ادیان، توصیه به عدم وابستگی
دارند. به گمانم از اساس چنین توصیه ای باطل است. گرچه آنها ترک تعلقات را
راهکاری برای اسانی دل کندن از آنها که لاجرم برای همه انسان ها پیش می
اید، می دانند اما یادآوری این نکته بسیار ضروری است که بدون دلبستگی ها و
وابستگی ها نمی توان در این دنیا زندگی کرد. همه ی ما با تعلقات و دوست
داشتنی هایمان دلخوشیم و مشغول به آنها عمر را می گذرانیم. عشق، بزرگترین
وابستگی ماست. عشق به رندگی کردن و دوستدارانمان .
در اخر باید گفت دل کندن نه روش ادمی است که بر همه ی ما به زور اجبار می گردد و ما را در انتخاب ان اراده ای نیست.