به نظرم سوالی در این بین وجود ندارد که تنها یک پاسخ داشته باشد. ساده ترین سوال ها که شاید با یک جمله بله یا خیر پاسخ داده می شوند نیز دارای یک فرض و شرط مستتر درون خود هستند یعنی پاسخ هر سوال در ساده ترین وجه خود نیز با شرط و اما و اگر همراه هست. این را می توان فهمید که مواجهه ما در سوالات عظیم تا چه میزان پیچیده خواهد بود و هر چه میزان دقت و ظرافت ما بالاتر باشد، پاسخ هایی به مراتب پیچیده تر و گسترده تر خواهیم داشت و این شاید باعث شود انسان در یک سردرگمی ناشی از فعالیت ذهنی بسیار بالا فرو رود تا جایی که نتواند پاسخ هیچ سوالی را بیابد.
من تصور می کنم که هیچ دلیلی وجود ندارد که حس یک خالق اثر، بهتر و یا والاتر از احساس مستمعان یا بینندگان آن اثر باشد. حتی به نظرم گاهی احساس های کاملا متفاوتی در این میان وجود دارد. شاید اگر موسیقی دانان از کارهای هم مطلع نبودند، چه بسا کارهای مشابهی در این عرصه اتفاق می افتاد. گاهی حس می کنم اگر تابلوی مونالیزا را داوینچی نمی کشید، چه بسا دیگری می توانست آن را به تصویر در آورد. اصالت در اینجا با دهن بشری نیست یا به نظرم نمی تواند باشد بلکه اصالت با معناهایی است که خویش را به اذهان مستعد عرضه می کنند.
از عمیق ترین و ناخوشایند ترین تنهایی ها، آن است که در حضور افراد اتفاق می افتد. گویی دردناک ترین پارادوکس هستی را بر روح و جان ادمی می نوازند. این نوع از تنهایی راه گریز از آدمی می ستاند و وی را در جایی صعب گرفتار می آورد. تنهایی با کَسان، همچو گرسنه ماندن روی سفره است که به واقع رنج مضاعفی دارد. کاش بگسلد این همه پیوند های بی اثر که طلب تشنگی را از آدمی می ربایند. به قول مولانا باید طالب بود و در پی چیزی گشت که آن مطلوب را به سوی ما می آورد.
آب کم جو تشنگی آور بدست
تا بجوشد آب از بالا و پست
تا نزاید طفلک نازک گلو
کی روان گردد ز پستان شیر او
رو بدین بالا و پستیها بدو
تا شوی تشنه و حرارت را گرو