درخشش
ابدی یک ذهن بی آلایش (پاک)، فیلمی است که در باره عنوانش می بایست ساعت
ها فکر کرد. فیلم بسیار درخشان است و دیالوگ هایی فوق العاده دارد. حکایت
پیچیده احساس و ذهن آدمی است. وابستگی ما به خاطراتمان بسیار جدی است و
گویی حتی آن خاطرات بدی را هم که داریم، گاه دوست نداریم دور بیاندازیم که
با این کار بخشی از هویت و بودنمان را از میان برداشته ایم. بهترین دیالوگ
فیلم به عقیده من نه سخن نیچه است که می گوید:
"خوشا به سعادت فراموش‌کاران که حتی اشتباه‌های‌شان نیکوست "
و نه شعر الکساندر پوپ :
" پاک‌دامنی چه نغز است! فراموشیِ درخشش ابدی خیالی پاک همپای دنیایی که
فراموش خواهد کرد. اینک که هر دعا مستجاب و هر آرزو برآورده می‌شود."
بلکه آنجاست که کلمنت ( کیت وینسلت ) به جوئل ( جیم کری ) می گوید: " من رو
یه جایی از ذهنت نگه دار تا فراموش نشم" و اینجاست که حتی بعد از پاکسازی
ذهن هر دو نفر، باز این خاطرات با هم بودن و عشق ورزی است که این دو را
بار دیگر به سوی هم سوق می دهد.
