تجربه را بسیار مشکل می توان به کلام تقلیل داد. گاه تجربیات روحی و حتی جسمانی ما آنچنان پیچیده اند که کمتر واژه ای تاب حمل معنای ان را دارد. تجربیاتی اینچنین را گاه فقط بایستی با " نمی دانم " و یا سکوت توصیف کرد. پیش می آید که احساس هایی دوگانه در باب یک تجربه مرموز ما را فرا می گیرد. حسی خوشایند و همزمان هراسی مرموز. عمده تجربیاتی که ناشناخته اند را دوگانه در می یابیم به گونه ای که این احساس های متعارض هر لحظه در حال پیشی جستن از دیگری است و اینگونه درون آدمی را مورد تاخت و تاز خود قرار می دهد.
تا کنون این شخصیت شگفت انگیز رو در کلاه قرمزی ندیده بودم. " گیگیلی " شخصیتی منحصر به فرد است که بدلیل کندی بیش از حد وی زمان همیشه یسیار دیر و آرام بر وی و اطرافیانش می گذرد. نمونه ای دیالوگ های رد و بدل شده بین وی و آقای مجری :
-گیگیلی پدر و مادرت خوبن؟
* بله خوبن البته من روزای آخر قبل از عید اونا رو ندیدم چون رفته بودن تو اتاق خودشون و من هم تو اتاق خودم بودم...
گیگیلی به نظر من تجسمی از " ملال " و توقف زمان است که گاهی ما آدمیان
مبتلای آن می شویم. ملال هرگاه رخ می نمایاند، زمان را در بند خویش می کند و
آدمی را در زنجیر کسالت و پژمردگی می افکند.
همه ی ما کم و بیش تجربه
ی ملال را سر گذرانده ایم و عجیب است این " زمان "، معمای شگفت انگیز
زندگی و حیات ما آدمیان که هر آینه ما را به سمت و سویی مرموز و غریب می
کشاند.
خدای تورات، خدایی بسیار پیچیده و شگفت انگیز است. گاه آنچنان سخت و گاه
نرم خو است. ایاتی از تورات دید یهوه را به شدت محلی توصیف می کنند. پیش می
اید که همه چیز را فقط برای یهود می خواهد و حتی ظلم به دیگر مردمان را
بلا مانع می داند. اصرار عجیب بر ختنه کردن و قربانی برای خداوند نیز در
سرتاسر تورات رخ می نمایاند. از طرفی فرمان های ده گانه تورات سرشار از مهر
و عدالت و نیک سرشتی است. اینکه تورات در قرونی از تاریخ هیچ نشانی نداشته
حرف تازه ای نیست اما چنگ زدن به تحریف و تغییر - گرچه بسیار محتمل است - نمی تواند راه گشای ما در فهم شخصیت یهوه باشد.
یهود به دلیل ایه ای که امر می کند نام یهوه جز در مسائل مهم برده نشود،
نسبت به ادای کلمه یهوه بسیار محتاط و خائف هستند. نقل شده که در زمان
سوفریم ها هر هفت سال یک مرتبه تلفظ نام یهوه را به برخی از شاگردان تعلیم
می داده اند و این رسم باعث شده است که تلفظ دقیقی از یهوه در دست نباشد.
خلاصه اینکه تورات و یهوه نیز مانند هر اثر دیگری، رنگ بشری به خود گرفته
است به نوعی که گاهی میان متن و تعبیر یا تفسیر فاصله بسیاری دیده می شود.
نزدیکی به متن شاید با توجه به فاصله زمانی که از موجودیت متن ایجاد شده
است کمی پیچیده و غیر شفاف باشد اما شاید بتوان با بررسی های دقیق تاریخی
تئوری هایی ارائه داد که بیشترین نزدیکی به واقعیت را داشته باشند.
جهان
رویای من هر آن مقدار که زیبایی ببیند، فراخ و گسترده می شود و شخصیت های
آن رنگ و بوی تازه تری به خویش می گیرند. دیدن زیبایی همان درک زیبایی است
که گاه از استماع شعری زیبا یا قطعه ای دل انگیز از یک موسیقی است. شخصیت
های جهان رویای ما هرچه فربه تر شوند، آدمی را بیش از پیش به دنیای خیال و
رویا نزدیک می کنند و دلبستگی های عاطفی اش را شدید تر می سازند که گاه از
شدت دلبستگی به توهم سر می زند. آدمی هر آنچه دارد از خیال است. این عالم
رویاهای ماست که خطوط اصلی زندگی ما را ترسیم می کند. خیال پردازی های مان
است که شعر می شود و رویاهایمان است که ما را در فضای بی کران هستی در
جستجوی کسانی همچون خویش می کشاند و پی در پی فضا پیما می سازد.
زندگی ما ، تلاشی بی وقفه برای همسانی عالم خیال و واقع است و حسرت ما آن خیال هایی است که عالم واقع لایق آنها نبوده است.
قطعاتی از موسیقی هستند که حجم معنای آن بسیار فربه و عظیم است. موسیقی هم آغوش شعر است بدون اینکه ظهورشان در زمانی یکسان اتفاق بیفتد. گاه شعری سترگ شما را به یاد قطعه ی ماندگار موسیقایی می اندازد بدون آنکه موجودیت آنها مرتبط با هم باشند و این عجیب نیست اگر بگوئیم هر شعری برای خود همزادی از موسیقی دارد. چه بسا که شعری از مولوی همزادی از باخ را با خود همراه کند و این تجربه ای است که هرکه مانوس ایندو باشد، زمانی در خواهد یافت...
عده ای به درستی معتقدند که سریال های عمدتا طنز ایرانی از زنان چهره ای مخدوش، بی منطق، کند ذهن و پوشالی ساخته و می سازند. این ادعا به نظرم همانطور که گفتم کاملا صحیح است و حقیقتا همین انفاق در فراورده های تلویزیونی ما به عنوان سریال می افتد. اما مطلب مهمی که از آن چشم پوشی شده است این است که مردان مصور در این سریال ها نیز دست کمی از زنان همدوش خود ندارند و چه بسا سرگذشتی بسیار خفت بار را در فیلم ایفا می کنند تا تن به خواست همان زنان دهند. این جای تاسف بسیار دارد که سازندگان فیلم و سریال های وطنی، تحقیر خانواده ایرانی را مستمسک خود قرار داده اند تا به هر قیمتی جذب مخاطب کنند. ابتذال فرهنگی چیزی است که نویسندگان و کارگردانان وطنی از آن به عنوان سوژه پر مخاطب یاد می کنند و شما فراورده ای را نمی بینید که خالی از چنین تلقی مفتضحانه از خانواده ایرانی اعم از مرد، زن و فرزند باشد.
زلزله اخیر در نپال بار دیگر ذهن آدمی را به بازاندیشی در رابطه ما بین خداوند، شر، انسان ها و طبیعت وا می دارد. اینکه سهم هر یک از آنها در بوجود آمدن یک بلا و مصیبت چقدر است را نمی توان به سادگی و بدون اتخاذ دیدگاه خاص کلامی و فلسفی بیان کرد. به هر صورت چیزی که این میان به فراوانی دیده می شود، وجود گروه بسیاری از انسان های بی تقصیر در این بین همچون کودکان است که لاجرم در این میانه دعوا، قربانی می شوند. بدون تردید بخش عظیمی از این مشکل بدلیل نبود ساز و کارهای ایمنی ساختمان است اما به هر صورت حتی در همین مورد نیز گروه های زیادی موثر هستند که کودکان و بی گناهان در بین آنها جایی ندارند.