قران
در یرخی آیات خود ما را متوجه زمانی می کند که نبوده ایم. نمی دانم چگونه
می شود که انسان بتواند تصوری از عدم خود داشته باشد؟ شاید اساسا به همین
دلیل است که آفرینش آدمی و نعمت وجود تا به این اندازه گران بها و ارزشمند
معرفی می شود.
کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَکُنتُمْ أَمْوَاتًا
فَأَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ
تُرْجَعُونَ ﴿28﴾
چگونه خدا را منکرید با آنکه مردگانى بودید و شما را زنده کرد باز شما را مى میراند [و] باز زنده مى کند [و] آنگاه به سوى او بازگردانده مى شوید (28)
حتی در جایی اشاره به این نکته دارد که انسان از هیچ پدید آمده است و این
موقعیت غیر قابل درک هیچ بودن و نبودن از حیرت انگیز تصوراتی است که قران
به آدمی یادآوری می کند.
أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَیْرِ شَیْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ ﴿35﴾
آیا از هیچ خلق شده اند یا آنکه خودشان خالق [خود] هستند (35)
همین که " خدا " را به عنوان شناسه معرفتی تفکر خود معرفی می کنید بدین معناست که خدا را پذیرفته اید فرقی نمیکند که "خداباور" باشید یا " خداناباور". در هر دو صورت شما به موجود و یا مکانیزم خلقت معتقد هستید و همانگونه که تصور خداباوران از " خدا " مطابق با " خدا " نیست پس تبیین و تصور خداناباوران از " خدا " و مفهوم " خدا " نیز همسان و توجیح گر وی نیست. در واقع چه ما در ستایش خدا سخن بگوئیم یا در رد خدا، حاصل هر دو یکی است از این نظر که هیچکدام برابر وی نیست و شاید مهم همین باشد که اذهان متوجه وی باشد و همه جا سخن از وی باشد حال هر کس به فراخور حالش.