از جمله مهم ترین تعالیم ادیان ابراهیمی این است که هیچگاه نباید در دام یأس و نومیدی گرفتار شد. اینکه همیشه مد نظر داشته باشیم که رحمت خداوند درست آن زمان سر می رسد که نومیدی همه جا را فراگرفته است. مطابق آموزه های ادیان ابراهیمی، همیشه باید امیدوار بود و از خداوند طلب کرد آنچه که باید. دیالوگ قرآنی زکریا -ع- با خداوند، در درک این موضوع می تواند بسیار رهگشا باشد :
آنگاه که [زکریا] پروردگارش را آهسته ندا کرد (3)
گفت پروردگارا من استخوانم سست گردیده و [موى] سرم از پیرى سپید گشته و اى پروردگار من هرگز در دعاى تو نا امید نبوده ام (4)
و من پس از خویشتن از بستگانم بیمناکم و زنم نازاست پس از جانب خود ولى [و جانشینى] به من ببخش (5)
که از من ارث برد و از خاندان یعقوب [نیز] ارث برد و او را اى پروردگار من پسندیده گردان (6)
اى زکریا ما تو را به پسرى که نامش یحیى است مژده مى دهیم که قبلا همنامى براى او قرار نداده ایم (7)
گفت پروردگارا چگونه مرا پسرى خواهد بود و حال آنکه زنم نازاست و من از سالخوردگى ناتوان شده ام (8)
[فرشته] گفت [فرمان] چنین است پروردگار تو گفته که این [کار] بر من آسان است و تو را در حالى که چیزى نبودى قبلا آفریده ام (9)
