من تصور می کنم که هیچ دلیلی وجود ندارد که حس یک خالق اثر، بهتر و یا والاتر از احساس مستمعان یا بینندگان آن اثر باشد. حتی به نظرم گاهی احساس های کاملا متفاوتی در این میان وجود دارد. شاید اگر موسیقی دانان از کارهای هم مطلع نبودند، چه بسا کارهای مشابهی در این عرصه اتفاق می افتاد. گاهی حس می کنم اگر تابلوی مونالیزا را داوینچی نمی کشید، چه بسا دیگری می توانست آن را به تصویر در آورد. اصالت در اینجا با دهن بشری نیست یا به نظرم نمی تواند باشد بلکه اصالت با معناهایی است که خویش را به اذهان مستعد عرضه می کنند.