صدایی که از محرم و امام حسین -ع- این روزها همچون سال های گذشته بلند شده و بگوش می رسد، تندروی، تعقل گریزی و اعتدال گریزی است. علاقه بیش از حد مسدولین حکومتی، مداحان و هیئتی ها به افراط گرایی و تعطیل کردن کلیه امور مملکت به بهانه واهی عزاداری که هیچ توجیه عقلی نمی توان برایش متصور بود و همچنین نمایش* مضحکی که در این ایام به راه می اندازند و ساعت ها وقت و عمر خود را صرف روا یا ناروا بودن آن می کنند ، تنها گوشه ای از زشت کاری های جامعه ماست.این تصویری است که ما از امام حسین -ع- و محرم در ذهن داریم و خب حالا مقایسه کنید این تصویر را با تصویری که مردم سراسر دنیا از اسلام در ذهن دارند . آنها نیز با شنیدن نام اسلام یاد مسائلی چون داعش، سربریدن، تجاوز، حملات انتحاری می افتند.
به گمان من نمی توان از همه افراد این توقع را داشت که مستقلا به تحقیق درباره اشخاص و وقایع و ادیان بپردازند و ناگزیر عده ی کثیری از مردم نظرشان در باب دین اسلام و یا امام حسین -ع- مطابق با همین نمایش ها و اعمال مسلمین خواهد بود و حقیقتا هر دو حقیقت امروزه مسخ شده اند. امام حسین -ع- در روز عاشورا به شهادت می رسند اما در کشور ما مردم آماده برگزاری یک جشن بزرگ هستند و حیوانات بسیاری را به ناحق و کاملا غیر ضروری ذبح کرده و در دیگ های بزرگ غذا ریخته و به بهانه شهادت امام حسین -ع- و به نام ایشان (و البته به کام زیاده خواهی خود) می خورند و ذخیره می سازند و از این کار خود بسیار شادمانند. حکایت تلخی است از اوضاع این روزهای مملکتی که مشکلات آن از شمار خارج است و اراده و عزمی برای مرتفع کردن این مشکلات وجود ندارد.
ما عادت کرده ایم که سرمان همیشه به چیزی گرم باشد تا کار و بار مملکت را تعطیل کنیم. ایامی به عید نوروز، ایامی به محرم و عزاداری و... می گذرد و مسئولین مملکت ما از زندگی خود نهایت لذت را می برند چرا که آنها هم فکر نمی کردند که مملکت داری به این راحتی و باحالی باشد. آنها دور هم نشسته اند و در روزهای غیر تعطیل هم به بازی و دورهمی های انتخاباتی مشغولند. در کشوری که جوان هایش در آرزوی یافتن کار و درامد و یک زندگی حداقلی هستند، وقت غالب مسئولینش به بازی های مضحک انتخاباتی و حضور فلان شخص و فلان جناح می گذرد و همین آدم های بی مسئولیت پر اختیار، رگ گردنشان برای یک بازی فوتبال بیرون می زند چرا که چه بسا این خطر وجود دارد که مردم کمتر به آنها و بازی هایشان و دورهمی شان مشغول باشند. همانگونه که حرکت امام حسین -ع- و اسلام را این روزها مسخ شده می بینیم، حکومت داری و مملکت داری موجود در این کشور هم مسخ شده و تبدیل به یک دورهمی لذت بخش برای مسئولین و حاکمان شده که لذت اش روزافزون است.