الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ
الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَّثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ
یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ
قَدِیرٌ ﴿1﴾
سپاس خداى را که پدید آورنده آسمان و زمین است [و]
فرشتگان را که داراى بال هاى دوگانه و سه گانه و چهارگانه اند پیام آورنده
قرار داده است در آفرینش هر چه بخواهد مى افزاید زیرا خدا بر هر چیزى
تواناست (1)
قرآن دارای یک سری آیاتی است که انتخاب نوع برخورد با آنها بسیار حساس به
نظر می رسد. بطور مثال آیه هایی که سخن از علم داود و سلیمان دارد و پرواز
سلیمان بر باد و یا زنده نگه داشتن چند نفر به مدت 309 سال و ... دارد را
می توان از این دسته دانست.
در آیه فوق نیز سخن از فرشتگان چند باله
است. اینکه ایا بایستی این ایات را حمل بر ظاهر کرد یا برداشتی دیگر از آن
داشت مساله مهمی است. به نظر من حتی اگر این گزاره ها را مجازی یا تمثیلی
تلقی کنیم، آنگاه یافتن مقصود مورد نظر ایه نیز بدین سادگی ها نخواهد بود و
گاه بافندگی های غیر قابل قبولی نیز در این میان شکل می گیرد. البته در
این آیه قید یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ نشان دهنده این است که این
مخلوقات که موجب شگفتی شماست بر خداوند بسیار آسان است و شاید این کمکی به
طرفداران اصالت ظاهر باشد که برخوردی مستقیم با ایات دارند.
