داشتم با خودم فکر می کردم که در مورد امام حسین (علیه السلام) چه بنویسم که کلیشه ای و تکراری نباشد یا اینکه گفته نشده باشد یا لااقل کم گفته شده باشد. به نظرم عظمت شخصیت وی موجب شده تا متفکران و نویسندگان توجه زیادی به وی و حرکت ایشان داشته باشند و این مواجهه انصافا پر از تحلیل های خوب و غنی است که در این بین صورت گرفته و سخت است که بتوان سخن نویی پیرامون ایشان گفت.
به نظرم می آید که ما شیعیان عمدتا تصور اشتباهی در باره امامان خود داریم. شاید به نظر بیاید که استراتژی و روش همه امامان به یک گونه است اما تاریخ در مورد امام حسین و امام حسن -علیهما السلام - حکایت دیگری دارد. به نظر می آید امام حسین -ع- شخصیتی بلندپرواز داشته اند و امام حسن (ع) شخصیتی آرام و درونگرا بوده اند. می توان از برخی متون تاریخی نتیجه گرفت که نوع مواجهه ی این دو عزیز، با پیشنهاد صلح معاویه چه اندازه متفاوت بوده است. امام حسین (ع) بنا بر یک سری نقل های تاریخی از حادث شدن صلح ناخرسند بوده اند اما گرچه می توان بنا به یک سری قرائن تاریخی دریافت که خود امام حسن(ع) نیز از این معاهده چندان راضی نبوده اند ، اما نمی توان تصور کرد که نظرات این دو عزیز با هم یکسان بوده باشد. این را گفتم چرا که گمان می کنم مهم است که ما به یکایک امامان بزرگوار خود ، ابتدا بایستی به چشم یک انسان نگاه کنیم و بپذیریم که انسان ها می توانند متفاوت فکر کنند و متفاوت نیز عمل کنند و این مستقیما به خلق و خوی آنها بر میگردد.

اما امام حسین (علیه السلام) به نظرم واجد صفاتی است که آنچه خوبان همه دارند را یکجا داشت. ایشان جدای از خلق و خوی نیک و سخاوت و بخشنده گی اش، حقیقتا یک جوانمرد بودند.
ایشان حتی در آخرین شب زندگی خود نیز از اصول اخلاقی شان گذر نکردند و به اطرافیان خود متذکر حق الناس شدند و فرمودند اگر کسی از شما بدهکار است، واجب آن است که قرضش ادا شود. و البته مردانگی ایشان به هنگام شب و خاموش کردن چراغ ها برای اینکه اگر کسی پشیمان شده یا ترسیده و ... بتواند بدور از شرم دیدار ایشان، ایشان را ترک کند و بدنبال زندگی خود برود. مهم تر اینکه ایشان در روز واقعه تفاوتی میان فرزندان خود و اصحابشان قائل نشدند و همه را به یک چشم نگریستند و برخلاف بسیاری از امرا، بدنبال فدایی و جان نثار نبودند.
شهریار بسیار بجا اشاره دارد که :
به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب
که عَلَم کند به عالم شهدای کربلا را

بله حقا ایشان ابوالعجایب هستند که در حالی که شرع و عرف راه زنده ماندن را بدیشان عرضه می کنند، ایشان راه سربلندی و ظلم ناپذیری را انتخاب می کند و حرکتی می کند بالاتر از شرع و بالاتر از عرف و فراتر از فقه و مصلحت.
در پایان به نظرم ذکر این نکته بسیار مهم است که پاسخ ما شیعیان* به حرکت ایشان، چنانچه همین عزاداری های موجود باشد، باید گفت که ما همه چیز را باخته ایم و از دریا فقط کف روی آن را دیده ایم و شناخته ایم. خوب است که درصدی از مرام ایشان را در رفتار خود داشته باشیم که گریه را باید بر خود کنیم و نه بر ایشان.

--------------------
پ.ن : البته من گمان می کنم امام حسین (علیه السلام) شخصیتی فرا دینی و و فرا مذهبی است و معتقد نیستم که ایشان مختص شیعیان است بلکه هرجوانمردی در عالم از ایشان می تواند الگو بگیرد و به ایشان احساس تعلق و نزدیکی کند.