غم و اندوه را نباید هیچ زمانی طلب کرد و به استقبال آن نباید رفت. اندوه حس نامبارکی است که باید از آن دوری جست و مشتاق آن نبایستی بود. من تعجب می کنم که مردم ما اینچنین به سراغ سویه های سوگواری و ماتم می شتابند. مردمی که اینچنین مشتاقانه روزهای معمولی را برای خویش پر از سوگ و ماتم می کنند، نباید هم سهمی از شادی و لذت حیات و زندگی ببرند. البته که سراسر زندگی آنها اندوه است و افسردگی و استرس و ...
حقیقتا مورد عجیبی است که مردم بدنبال کسان و محافلی هستند که آنان را بگریانند و در غم و ماتم فرو برند، غافل از اینکه اینگونه روح و روان خود و جامعه را به شکل ناخوشایندی میخراشند و میخلند.