گاه برخی از آیات قرآن آنچنان زبان و فضای زنده و حاضری را روایت می کنند که آدمی متحیر از آن می گردد. در آیه :
سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنفُسِهِمْ حَتَّى
یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ
عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿53﴾
به زودى نشانه هاى خود را در افق
ها[ى گوناگون] و در دلهایشان بدیشان خواهیم نمود تا برایشان روشن گردد که
او خود حق است آیا کافى نیست که پروردگارت خود شاهد هر چیزى است (53)
گویی هم اکنون این آیه نازل و روایت می شود. نه فضای کهنگی بر آن نشسته و نه می نشیند بلکه هر آینه سخن از درک معنا و حقیقتی ثقیل و سنگین بر جسم و جان آدمی می کند.
