روح تعالیم قرآنی بر پایه " یاد خدا " است. خداوند از ایمان آورندگان می
خواهد که پیوسته خداوند را یاد کنند. شاید یکی از مهمترین دلایل زیاد بودن
تعداد نمازهای روزانه نیز همین باشد که خداوند از مومنان می خواهد که
پیوسته به یاد او باشند و موقعیت خداوند را به عنوان بزرگترین حقیقت هستی
درک کنند.
از جمله ایاتی که در توصیف مومنین به خداوند آورده می شود
آیه " یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً
" است و همچنین آیه ای که خداوند مومنان را بگونه ای وصف می کند که در هر حالتی به یاد خداوند هستند :
الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىَ جُنُوبِهِمْ
وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا
خَلَقْتَ هَذا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ
همانان
که خدا را [در همه احوال] ایستاده و نشسته و به پهلو آرمیده یاد مىکنند و
در آفرینش آسمانها و زمین مى اندیشند [که] پروردگارا اینها را بیهوده
نیافریده اى منزهى تو پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار
به دیگر سخن، "یاد خدا " همان چیزی است که خداوند مومنین صدیق و گرامی خویش را بدان نشانه می شناسد و پیوسته آنان را بدین صفت می ستاید.
