دکتر عبدالکریم سروش معتقد است برای درک تجربه عمیق پیامبران می توان از تجربه شاعران مدد گرفت بدین ترتیب که حال وحی به نوعی شبیه آن حالی است که به شاعران هنگام سرودن بی اختیار شعر، دست می دهد. من به نظرم تبیین آقای سروش گرچه هنوز کامل و پوشا نیست اما در خود رگه های پرباری از راستی و حقیقت را دارد. اگر نظر ایشان را راست و درست بیانگاریم، چرا نتوان این تجربه را به آعنگساز ها تعمیم داد؟ فراورده ای که آهنگ سازها ابداع می کنند کم از خلق یک شعر ندارد و حالی که انسان از استماع آن کسب می کند، شاید بسی رویایی تر و دلپذیر تر از شعر نیز باشد.
شاید به نوعی بتوان در شرایطی بسیار ویژه این تجربه را به هر آنچه که به خلق مفید بشری می انجامد به نحوی تعمیم داد.