جانمایه
ی تعالیم قرآن، فهم این نکته است که آدمی بداند کجای این هستی قرار گرفته
است و اینکه بداند که جهان هستی آفریننده ای بس نیرومند دارد که هر دم در
حال خلق مدام است . خداوند در قران در هر فرصتی که پیش آمده بر این نکته
تاکید دارد که جر او خدایی نیست و بندگان بایستی وی را پرستش کنند:
پس چون بدان رسید ندا داده شد که اى موسى (11)
این منم پروردگار تو پاى پوش خویش بیرون آور که تو در وادى مقدس طوى هستى (12)
و من تو را برگزیده ام پس بدانچه وحى مى شود گوش فرا ده (13)
منم من خدایى که جز من خدایى نیست پس مرا پرستش کن و به یاد من نماز برپا دار (14)
دومین نکته مهم که قران پیوسته از آن یاد می کن، روز رستاخیز و قیامت است.
قیامت در ادبیات قرآنی دارای شگفت انگیز ترین تعابیر و تصویر سازی هاست که
از حتمی ترین حوادث پیش رو است که بطور مداوم در قرآن خطاب به انسان ها
مورد تذکر و یادآوری واقع می شود.
-در حقیقت قیامت فرارسنده است مى خواهم آن را پوشیده دارم تا هر کسى به [موجب] آنچه مى کوشد جزا یابد (15)
-آنگاه که خورشید به هم درپیچد (1)
و آنگه که ستارگان همىتیره شوند (2)
و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (3)
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (4)
و آنگه که وحوش را همى گرد آرند (5)
دریاها آنگه که جوشان گردند (6)
و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (7)
پرسند چو زان دخترک زنده بهگور (8)
به کدامین گناه کشته شده است (9)
و آنگاه که نامهها زهم بگشایند (10)
و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (11)
و آنگه که جحیم را برافروزانند (12)
...
همانگونه که ملاحظه می کنید ادبیات این نوع از آیات بسیار سطح بالا و تکان دهنده است که نشان از اهمیت بالای این مساله دارد.
می توان ادعا کرد که اصیل ترین و مهم ترین آموزه های قرآنی، توحید و معاد
هستند که بطور مکرر به کلیه انسان ها در قرآن یادآوری شده است.
