لاَتَرَى الْجَاهِلَ إِلاَّ مُفْرِطاً أَوْ مُفَرِّطاً
جاهل دیده نشود مگر در افراط یا تفریط. ... امام علی - علیه السلام -

محکوم کردن رسمی و تشریفاتی، جدی ترین حرکتی است که جوامع سنتی مسلمان، مفتیان و مسولین مذهبی از خود در قبال رفتارهای خشن و خون آلود گروه های تندروی اسلامی از خود نشان داده اند. در حالی که هر روز غلظت خشونت خواهی و میل به قتل عام همنوع در نزد این گروه ها افزایش می یابد، سوال این است که چرا جوامع و رهبران مسلمان پا را فراتر از این نمی گذراند و ریشه و بن مایه ی اصلی تشکیل این گروه ها را از بین نمی برند؟
به گمان من حقیقت این است که مفتیانی که خود بعضا دست به محکومیت این گروهها میزنند، در واقع امر تفاوت معرفی ناچیزی با گروههای جهادی خون ریز و حشونت طلب دارند. شاید یگانه وجه مفارقت آن ها در مصادیق و نحوه ی اجرای کار باشد. از این روست که نه تنها از شمار علاقه مندان پیوستن به این گروهها در میان مسلمانان کم نمی شود بلکه با چند نطق غرای تاثیر گذار از سوی رهبران گروه های جهادی، گروه گروه از مسلمین با شوق و افتخار به آنان می پیوندند.
شاید تا زمانی که در بر همین پاشنه بچرخد، هر روز باید انتظار گروگان گیری، کودک کشی در مدرسه و خیابان، بریدن سر مخالفین و از این دست جنایات باشیم.
به نظر من اول تلقی حداکثری از دین است که آفت در دین شده است. اینکه پاسخ همه چیز را در دین و متن مقدس بجوئیم و گزاره های آن را فرازمانی و مکانی بدانیم که در هر زمانی شایسته اجراست و در هر معادله ای صدق می کند . این نوع طرز تلقی یک تیپ خشن، خشک مغز و به شدت خطرناک از اسلام و مسلمانی ارائه می کند که هر آیینه بایستی از مجاورت با وی خائف بوده و سخن از هیچ یک از مبانی مسلمانی نتوان با وی کرد. اکثریت غالب جوامع مسلمان تلقی حداکثری از دین دارند و البته شدت و ضعف این تلقی در افراد متفاوت است.
دوم منابع آلوده از جعل و خرافه و خشونت احادیث است. احادیثی که حمل کتب سنگین ان از عهده همه بر نمی اید و جعلیات و مزخرفات درون آن با هیچ معیاری موجه نمی آید.
باری قصه از اینجا ناکام می ماند که رهبران دینی ما به اصطلاح با دست پس زده و با پا پیش می کشند و این است داستان غم انگیز اسلام و مسلمانی.


وَمِنَ النَّاسِ مَن یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ
و از میان مردم کسى است که خدا را فقط بر یک حال [و بدون عمل] مىپرستد پس اگر خیرى به او برسد بدان اطمینان یابد و چون بلایى بدو رسد روى برتابد در دنیا و آخرت زیان دیده است این است همان زیان آشکار