دشت هایی چه فــــــراخ
کوه هایی چه بلنــــــد...
انسان و زمین اش به شهادت تصاویر کیهانی، حتی نقطه ای حقیر هم در این گستره ی عظیم هستی به شمار نمی آید. گاه شاید با بزرگ نمایی کردن در گوشه ای از هستی بتوان نقطه ای ناچیز را دید و تصور کرد که انسان و زمین اش همانجایند. با این همه، گاه به گونه ای بر انسان می گذرد که تمام هستی را نیز کوچک و تنگ می شمرد و خواهان آنچنان گستره ای از هستی است که بی انتهایی اش به اندازه وسعت دل و هوای آدمی است. نقطه ای ناچیز در هستی که گاه همه چیز را تنگ می یابد و جهانی به وسعت آرزوهایش طلب می کند. حکایت انسان و انفس وی، قصه ای باور نکردنی است که می بینیم و ساده از آن می گذریم.
